Drabina z włókna szklanego FARAONE W1 - 6 stopni. 1 725,50 zł. 1 485,37 zł. 1 068,50 zł. pod napięciem do 1000 V. Drabina dla elektrykówpod napięciem do 1000 V. Drabina dla elektrykówpod napięciem do 1000 V. Drabina dla elektrykówpod napięciem do 1000 V. pod napięciem do 1000 V. elementów skręcanych oraz elementów poddanych działaniu sił osiowych. Wzmacnia się zarówno elementy betonowe i żelbetowe jak również murowane, drewniane i metalowe. Taśmy i maty stosuje się do wzmacniania różnego rodzaju elementów konstrukcyjnych, takich jak belki, płyty, ściany, Profile budowlane Fiberline charakteryzują się tak samo dużą wytrzymałością jak stal, ale przy zaledwie jednej czwartej jej gęstości. W porównaniu z aluminium umożliwiają one również obniżenie masy, ponieważ ich gęstość jest o 30% niższa. Nasze profile z włókna szklanego są odporne na agresywne chemikalia i płyny, co Zestawy izolacyjne z włókna szklanego o większej wartości R na cal sześcienny niż sztywna izolacja z pianki. Sztywna pianka : należy wziąć pod uwagę zwykłą sztywną piankę Owens Corning FOAMULAR 150. o grubości dwóch cali. Ta deska ma wartość R-10. Włókno szklane : Żadna rolka z włókna szklanego nie jest tak płaska, jak R-10. Włókna Szklanego - Drabiny ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart - Najwięcej ofert w jednym miejscu ⭐ 100% bezpieczeństwa każdej transakcji. Kup Teraz! Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. StartGaleria DOMWitraże w domachSzkło stapiane we wnętrzach mieszkalnychWitraże kameralneOświetlenie, lampyDrobiazgi ze szkła artystycznegoFIRMA PUBLICZNEWitraże firmySzkło stapiane w obiektach publicznychMozaika szklanaTablice pamiątkoweOświetlenieDrobiazgi dla firmKOŚCIÓŁ SAKRALNEWitraże sakralneSzkło stapiane, fusing, w przestrzeni sakralnejMozaika szklana sakralnaUNIKATY PRÓBKI Szkło unikatowe autorskiePróbniki szkła Oferta WitrażSzkło artystyczneMozaika szklanaSzkło gięteNaprawy i konserwacje witrażuKonserwacja i rekonstrukcja obiektów szklanychSzkło konserwatorskieZastosowaniaO nas Reklewska - założycielka pracowniPaweł PrzyrowskiTomasz TuszkoTomasz BielińskiTeresa TuszkoJacek KobylińskiDagna KrysiakWspółpracaNowe praceBlogKontakt. Konserwacja i rekonstrukcja obiektów szklanych Niegdyś w Warszawie Gracjan Lepianko zapraszał do swojego osobliwego "Gabinetu naprawy dzieł sztuki i przedmiotów artystycznych?, dziś my proponujemy Państwu naprawę szkła i rekonstrukcję przedmiotów szklanych - na miarę XXI wieku. Oferujemy to, czego nie mają inni: doświadczenie w pracy z zabytkowymi obiektami szklanymi o wartości muzealnej oraz z obiektami współczesnymi o znaczeniu dekoracyjnym, poparte wiedzą teoretyczną z zakresu fizyko-chemicznych właściwości szkła i niezbędnych do pracy z nim substancji. Wykorzystujemy najnowsze technologie z tej - wciąż rozwijającej się - dziedziny konserwacji. Naprawa szkła przywróci świetność kolekcjom muzealnym, zbiorom prywatnym oraz pamiątkom rodzinnym. Zakres działań dostosowujemy do życzeń Klienta. Jakie obiekty podlegają konserwacji? Szkła zabytkowe i dekoracyjne, bezbarwne i barwione w masie, transparentne i opakowe, zdobione hutniczo i na zimno, malowane, szlifowane i grawerowane. Do każdego obiektu podchodzimy indywidualnie. Program konserwatorski ustalany jest po wykonaniu kwerendy i wstępnych oględzin oraz po zapoznaniu się z oczekiwaniami klienta. Wiedza na temat pochodzenia i funkcji obiektu, techniki jego wykonania, pozwala na podjęcie odpowiednich kroków do przywrócenia obiektowi jego dawnych walorów estetycznych. Czasami konieczne jest przeprowadzenie czynności, które uniemożliwią powrót do pierwotnej funkcji, np. klejony wazon nie będzie spełniał funkcji zasobowej, ponieważ kontakt z wilgocią mógłby spowodować rozpad spoiny. Dobieranie materiałów najwyższej jakości. Używamy sprawdzonych materiałów o najlepszych parametrach, kompatybilnych ze współczynnikiem załamania światła danego szkła, oraz naśladujących jego kolor i fakturę. Oczekiwania klienta a możliwości nowoczesnej konserwacji szkła. Po poznaniu oczekiwań klienta względem efektu interwencji konserwatorskiej, informujemy jakie są możliwości w przypadku konkretnego obiektu: Konserwacja (niskie walory ekspozycyjne w przypadku potłuczonych obiektów): czyszczenie i zabezpieczenie przed dalszą degradacją wzmocnienie pęknięć Renowacja (wysokie walory ekspozycyjne: obiekty bez ubytków formy w celu całkowitej ich naprawy): czyszczenie w razie konieczności rozklejanie integracja fragmentów i odnowienie dekoracji na zachowanych fragmentach Renowacja (średnie walory ekspozycyjne, opcja wykorzystywana do szkieł dawnych, w złym stanie zachowania, umożliwiająca poprawę warunków ich magazynowania oraz ekspozycję w celach edukacyjnych): w razie konieczności rozklejanie czyszczenie integracja fragmentów i odnowienie dekoracji na zachowanych fragmentach bez uzupełnień Rekonstrukcja (wysoka szansa na przywrócenie walorów ekspozycyjnych): w razie konieczności rozklejanie czyszczenie przywrócenie ciągłości formy uzupełnienia na życzenie klienta - imitatorskie uzupełnienie dekoracji W każdym przypadku klient zostanie poinformowany o tym, jaki jest możliwy ostateczny rezultat oraz o zaleceniach konserwatorskich pozwalających zachować dobry stan obiektu na lata. PRZYKŁADY KONSERWACJI SZKŁA ORAZ CERAMIKI Fot. Cardoc, Scirocco-Lounge, Smart Spot Repair, 3M Poland, AkzoNobel, Auto-Color, Novol, Pro-West, Glasurit, Mipa, archiwum W naprawach lakierniczych do wygładzania nierówności oryginalnej powłoki bądź metalowego lub plastikowego podłoża używa się kitów szpachlowych, szpachlówek natryskowych lub wypełniaczy. Właściwości każdej z tych grup materiałów są wzajemnie zróżnicowane, a równocześnie w obrębie każdej z nich występują produkty o odmiennych zastosowaniach. Dzięki temu obecnie przy każdym rodzaju lakierniczych prac przygotowawczych należy korzystać ze specjalnie do tego celu przeznaczonej szpachlówki lub wypełniacza. Generalnie do wypełniania głębszych i bardziej rozległych ubytków służą kity szpachlowe, do płytkich o dużych powierzchniach używa się szpachlówek natryskowych, a jedną z funkcji płynnych wypełniaczy jest wygładzanie drobnych rys po szlifowaniu. Właściwości kitów szpachlowych Prawidłowy ich dobór powinien uwzględniać: rodzaj podłoża, rodzaj materiału lakierniczego tworzącego następną warstwę powłoki, wymaganą wytrzymałość mechaniczną (naprężenia, wibracje) odtwarzanych fragmentów blach lub elementów plastikowych, sposób suszenia powłoki naprawczej, rodzaj wykonywanego szpachlowania (zgrubne, wykończeniowe). Uzyskanie zgodności produktu z rodzajem podłoża zapewnia podany na opakowaniu zakres zastosowań. Ważne są jednak i dodatkowe okoliczności. Na przykład podłoża oczyszczone uprzednio metodą ługowania wymagają zastosowania szpachlówki odpornej na czynniki alkaliczne, a blachy cynowane w trakcie naprawy blacharskiej można wyrównywać jedynie szpachlówką odporną na kwasy i sole. Jeśli powło-ka renowacyjna ma być wykonana z użyciem materiałów wodorozcieńczalnych, potrzebna jest szpachlówka odporna na działanie wody. Ze sposobem suszenia powłok wiąże się termiczna odporność szpachlówki, określana jej maksymalną temperaturą. Przy odtwarzaniu brakujących fragmentów części nadwozi standardowe masy szpachlowe mają tendencję do spływania, więc muszą być nanoszone w kolejno suszonych warstwach. Dlatego do takich zadań wykorzystuje się materiały zwane plastycznymi lub tiksotropowymi. Podczas wstępnego mieszania są one bardziej płynne, co ułatwia ich aplikację, a potem szybko zamieniają się w stabilny żel o nadanych mu kształtach. Jednak i one przy naprawianiu większych ubytków, zwłaszcza w miejscach poddawanych naprężeniom bądź drganiom, wymagają dodatkowego wzmocnienia zawartymi w nich drobinkami aluminium lub kawałkami włókna szklanego. Przykłady różnych możliwości zastosowania wypełniaczy i wypełniaczy podkładowych Mechaniczna wytrzymałość wykonanych ze szpachlówki „plomb” oraz ich połączeń z materiałem rodzimym zależy też od bezwładności tych elementów naprawczych, a ta z kolei – od ciężaru właściwego ostatecznie utwardzonej masy. Z tych względów rośnie obecnie popularność specjalnych szpachlówek lekkich o gęstości poniżej 1,5, a nawet 1,0 kg/l w stanie suchym. Zastosowanie wyżej wymienionych kryteriów doboru szpachlówki jest wystarczające w przypadku jej użycia do szpachlowania zgrubnego. Materiały tworzące warstwy wykończeniowe (na uprzednio wyszlifowanych zgrubnych) muszą dodatkowo wykazywać odporność na powstawanie struktur porowatych. Są to specjalne szpachlówki wykończeniowe, nanoszone cienką warstwą dla wypełnienia porów i rys warstwy zgrubnej, a następnie wygładzane papierem ściernym o bardzo drobnej ziarnistości. Ogromną większość wśród materiałów dostępnych na rynku stanowią szpachlówki uniwersalne, wykorzystywane zarówno do szpachlowania zgrubnego, jak i wykończeniowego. Aplikacja i obróbka kitów Kity szpachlowe są przeważnie produktami dwuskładnikowymi. Wymagają więc przed aplikacją starannego wymieszania w odpowiednich proporcjach. Nakłada się je na wygładzane podłoże i wyrównuje wstępnie za pomocą stalowych, plastikowych lub gumowych szpachelek. We wszystkich szpachlówkach poliestrowych dodatek utwardzacza powinien stanowić 2-4% całości. Jednak jego odmierzenie nie jest w praktyce łatwe, zwłaszcza przy małych partiach przygotowywanej masy. Domieszka zbyt mała sprawia, że masa po związaniu nie osiąga swej nominalnej wytrzymałości, więc z ostrożności utwardzacz stosowany bywa w ogromnym nadmiarze. To również jest szkodliwe, ponieważ może powodować odbarwienia lakieru w miejscach szpachlowanych. Optymalnym rozwiązaniem jest w tym wypadku stosowanie firmowych dozowników samoczynnie przygotowujących dowolne ilości szpachlówki o dokładnych proporcjach składników. Ważną cechą wszelkich szpachlówek jest także czas upływający od zmieszania żywicznej masy z utwardzaczem do początku jej twardnienia. Należy to zawsze uwzględniać, aby wielkość jednorazowo przygotowywanych porcji odpowiadała wielkości szpachlowanego obszaru, który powinien być pokryty litą warstwą w trakcie jednej operacji. Warstwa szpachlówki musi wypełniać ubytki z pewnym nadmiarem, umożliwiającym jej dokładne oszlifowanie. Po jego zakończeniu miejsce szpachlowane powinno tworzyć jednolitą, gładką powierzchnię wraz z sąsiednimi strefami starej powłoki lakierniczej. Po ostatecznym wyrównaniu i odpyleniu szlifowanej powierzchni można skontrolować płynność jej styku z otoczeniem, pokrywając ją cienką warstwą silnie rozcieńczonego czarnego lakieru renowacyjnego. Ujawniają się wtedy wszelkie niedokładności wymagające poprawek przed lakierowaniem. Materiały aplikowane metodą natryskową Specjalne szpachlówki natryskowe są z reguły materiałami poliestrowymi przeznaczonymi do nanoszenia warstw wykończeniowych o maksymalnej grubości 0,5 mm standardowym pistoletem lakierniczym. Tworzą nawet na bardzo dużych powierzchniach, w tym także pionowych, powłoki gładkie i szybko schnące (20-30 minut). Podczas ich natrysku należy stosownie do lepkości materiału używać w pistolecie dysz o przekroju 2,2 do 3 mm, przy ciśnieniu 3-4 barów. Wypełniacze w stanie gotowym do aplikacji odznaczają się mniejszą lepkością niż szpachlówki natryskowe. Dlatego przekroje dysz używanych do ich natrysku są też odpowiednio mniejsze (od 1,8). Dwuskładnikowe przeważnie materiały tej grupy odznaczają się znacznie większą rozlewnością niż szpachlówki natryskowe, więc tworzą gładkie powłoki o równomiernej grubości, nadające się zarówno do szlifowania wykończeniowego, jak i do pokrywania metodą „mokro na mokro”. Pod względem funkcji pełnionych w kompletnej strukturze powłoki lakierniczej wypełniacze dzielą się na zwykłe (wygładzające oraz izolujące lakier bazowy od gruntu), gruntujące (o dobrej bezpośredniej przyczepności do podłoża) i pigmentowe. Te ostatnie wytwarzane są w kilku kolorach podstawowych, które można ze sobą mieszać w ramach jednego systemu dla uzyskania warstwy podkładowej łatwiejszej do kolorystycznego pokrycia lakierem bazowym. Po oszlifowaniu uszkodzonej strefy ustala się metody wyrównania powierzchni (A). Głębsze wklęsłości równa się z sąsiednią powierzchnią lakieru kitem, a potem szlifuje i lakieruje całą strefę (B). Podobnie postępuje się w przypadku licznych nierówności podłoża (C). Ubytki występujące tylko w powłoce można wyrównać samym wypełniaczem (D) Niektóre rodzaje wypełniaczy dzięki specjalnym dodatkom uelastyczniającym zwiększają odporność powłoki na uszkodzenia powodowane uderzeniami drobnych kamyków. Są one przeważnie nanoszone na wykonaną wcześniej warstwę wypełniacza gruntującego i pokrywane akrylowymi lakierami nawierzchniowymi. Wypełniaczy standardowych, lecz modyfikowanych za pomocą środków uelastyczniających, używa się przy naprawach lakierniczych elementów wykonanych z tworzyw sztucznych. Masy szpachlowe i wypełniacze - uwagi ekspertów Szpachlówka i materiały ścierne Firma 3M Poland – Dział Napraw Blacharsko-Lakierniczych – wprowadziła na rynek Szpachlówkę Uniwersalną PN50658, przeznaczoną do profesjonalnego użytku w procesie napraw blacharsko-lakierniczych. W jej skład wchodzą: masa wypełniająca, utwardzacz oraz szpachelka z tworzywa sztucznego. Jest to dwukomponentowy materiał poliestrowy, nadający się do napraw elementów wykonanych z blach stalowych, aluminiowych, ocynkowanych oraz pokrytych oryginalną powłoką lakierniczą (z wyłączeniem termoplastycznych powłok akrylowych). Może być stosowany również na powierzchnie wykonane z GRP oraz pokrywany powłokami lakierniczymi, włącznie z systemami 2K. Wyróżnia się łatwością nakładania, bardzo dobrą przyczepnością do wymienionych powierzchni oraz szybkim schnięciem (10-20 min) i łatwością szlifowania. Powierzchnia pod aplikację szpachlówki powinna być bardzo dokładnie oczyszczona, odtłuszczona i oszlifowana na sucho papierem o gradacji P80-120 w przypadku powierzchni metalowych albo P180 – w przypadku oryginalnych powłok lakierniczych. Zaleca się używanie wysokiej jakości materiałów ściernych ze względu na dokładność gradacji produktu, która ma decydujące znaczenie zarówno dla przyczepności masy szpachlowej do podłoża, jak i przyczepności podkładu do szpachli oraz końcowego efektu lakierowania. Proponowane przez 3M materiały ścierne to linia 15-otworowych krążków ściernych 3M 255P Plus (złote) oraz najwyższej jakości krążki 3M Multihole Purple Plus (51- i 177-otworowe), dostępne w gradacjach P80-P500. Produkty te charakteryzują się efektywnym systemem odsysu, jednocześnie zwiększając wydajność i skuteczność szlifowania. Do prac ręcznych, szczególnie do obróbki i kształtowania dużych powierzchni, zalecamy używanie nowych bloków ściernych z odsysem pyłu z arkuszami 3M Hookit Purple Plus. Innowacyjna budowa materiału ściernego z równomiernie rozłożonymi otworami do odsysania pyłów zapewnia komfortową i wydajną pracę. Przygotowanie masy szpachlowej polega na bardzo dokładnym wymieszaniu masy z utwardzaczem w wagowej proporcji 100:2. Czas pracy z przygotowanym materiałem wynosi ok. 5-6 min w temperaturze otoczenia ok. 20°C. W takich warunkach rozprowadzona szpachlówka jest gotowa do obróbki już po 10-20 minutach. Przy wstępnym jej szlifowaniu i kształtowaniu powierzchni należy używać materiału ściernego na sucho P80-P120, a następnie P180-P280 na wszystkich etapach prac lakierniczych. Trzeba przy tym ściśle przestrzegać zaleceń konkretnej technologii i wskazań BHP zawartych w kartach produktów. Podkłady i szpachlówki w systemie Sikkens Przy lakierowaniu renowacyjnym jedną z kluczowych operacji gwarantujących prawidłową naprawę powłoki lakierowej jest odpowiednie przygotowanie podłoża pod aplikację lakierów nawierzchniowych. Przy wykonywaniu tych operacji używane są takie produkty, jak: podkłady antykorozyjne, kity szpachlowe i podkłady wypełniające. Podkłady antykorozyjne (najczęściej nazywane gruntami) to produkty zapewniające równocześnie dobrą przyczepność całej powłoki lakierowej do podłoża. Kitów szpachlowych używamy w celu odbudowania kształtu elementu i wyrównania powierzchni po wykonanych pracach blacharskich, natomiast podkłady wypełniające (nazywane wypełniaczami) służą do końcowego ostatecznego wyrównania powierzchni naprawianego elementu. W serwisie blacharsko-lakierniczym wykonuje się lakierowanie nowych elementów i elementów po naprawie blacharskiej (prostowaniu). W obu stosuje się dwie różne technologie naprawy. W pierwszym przypadku nieuszkodzony element jest zagruntowany przez producenta podkładem antykorozyjnym w procesie kataforezy. Nie wymaga użycia kitów szpachlowych, dlatego należy zastosować technologię „mokro na mokro”, przy której nie suszymy i nie szlifujemy nakładanych warstw podkładów antykorozyjnych i wypełniających. Jeżeli warstwa podkładu antykorozyjnego (kataforezy) jest uszkodzona podczas transportu lub prac blacharskich, należy wyrównać powierzchnię poprzez szlifowanie papierem ściernym o gradacji P320 (szlifowanie na sucho). Na miejsca przeszlifowane do gołego metalu i odtłuszczone antysilikonowym zmywaczem Sikkens M700 nanosimy podkład antykorozyjny Washprimer CF. Ponieważ jest on nanoszony tylko miejscowo, możemy użyć jego wersji aerozolowej. Po 5-minutowym okresie odparowania rozpuszczalników trzeba nałożyć podkład wypełniający. Na podkłady reaktywne (np. Washprimer CF) nie możemy nanosić podkładów wypełniających na bazie żywic epoksydowych, gdyż powoduje to słabą przyczepność pomiędzy obiema warstwami. Do wyboru mamy więc dwa podkłady wypełniające: Colorbuild Plus i Autosurfacer Rapid. Pierwszy jest mieszalnym podkładem na bazie sześciu kolorowych pigmentów, co pozwala uzyskać jego zabarwienie bardzo zbliżone do koloru samochodu i łatwe przykrycie lakierem bazowym. Drugi jest dostępny w kolorach jasno- i ciemnoszarym. Oba są chemoutwardzalne. Po zmieszaniu z utwardzaczem i rozpuszczalnikiem (przy aplikacji metodą „mokro na mokro”), nanosimy je jedną albo dwiema warstwami. Po odparowaniu rozpuszczalników, czyli po około 15-20 minutach, aplikujemy lakiery nawierzchniowe. Jeśli warstwa kataforezy jest nieuszkodzona, wystarczy odtłuścić powierzchnię i pokryć ją tylko podkładem wypełnia- jącym, co bardzo przyspiesza całą naprawę. Przy lakierowaniu pierwszą czynnością po naprawie blacharskiej jest staranne umycie i odtłuszczenie powierzchni. Następnie usuwa się z niej starą powłokę przez szlifowanie wstępne papierem o gra dacji P120, a następnie P220. Pozostawienie zbyt głębokich rys po papierze P120 może spowodować tzw. siadanie powłoki lakierowej i w efekcie – uwidocznienie nierówności. Jedynym antykorozyjnym podkładem epoksydowym, jaki można nałożyć pod kit szpachlowy, jest Sikkens Primer Surfarcer EP II. Nakłada się go jedną warstwą i po suszeniu przez ok. 15 minut w 60°C delikatnie matuje włókniną typu Scotch-Brite. Przy dużych nierównościach zalecane jest wstępne użycie kitu z włóknem szklanym – Polyfiber, a następnie kitu drobnoziarnistego Polykit IV. Są to produkty poliestrowe chemoutwardzalne. Przy ich mieszaniu z utwardzaczem należy zwrócić uwagę na proporcje: 100 wagowych części kitu i 2-3 utwardzacza. Za duża ilość utwardzacza lub złe wymieszanie powoduje odbarwienia lakieru nawierzchniowego, a napowietrzenie kitu w trakcie mieszania zwiększa jego porowatość. Porowata powierzchnia bywa też skutkiem nakładania zbyt grubych warstw. Podczas szlifowania utwardzonego już kitu lakiernicy popełniają błędy, stosując nieodpowiednie gradacje papieru ściernego i nie kontrolując powstających rys. Prawidłowe postępowanie polega na wstępnym wyrównaniu powierzchni papierem o gradacji P120, wygładzeniu rys papierem P220 i szlifowaniu końcowym papierem P320. Te prace wykonujemy ręcznie lub mechanicznie „na sucho”, gdyż użycie wody na tym etapie może być przyczyną wielu wad powłoki lakierowej. W trakcie wszystkich prac szlifierskich stosujemy puder kontrolny (np. 3M) w celu wizualnej kontroli gładkości obróbki. Jeżeli po szlifowaniu widoczne są przetarcia do gołego metalu, to na te miejsca nakładamy podkład antykorozyjny Sikkens Washprimer CF, a następnie (na całe naprawiane miejsce) – podkład wypełniający Colorbuild Plus albo Autosurfacer Rapid. Podkłady wypełniające służą do końcowego wyrównania powierzchni. Aplikuje się je w wersji „na sucho”, nanosząc 2-3 warstwy i susząc do pełnego utwardzenia, a potem szlifując papierami P400-P500 (P800-P1000 przy szlifowaniu na mokro). Opisywaną wcześniej metodą aplikacji „mokro na mokro” uzyskuje się warstwę podkładu o grubości około 30 mikrometrów, wystarczającą przy lakierowaniu nowych elementów. Metoda „na sucho”, zalecana po uprzednim szpachlowaniu, daje warstwę o grubości 130-150 mikrometrów. Możliwe jest też zastosowanie bardzo grubo wypełniającego (około 300 mikrometrów) podkładu Autosurfacer HB. Przy aplikacji podkładów stosuje się pistolet z dyszą o średnicy 1,3-1,4 mm w metodzie „mokro na mokro”, a 1,8-2,0 mm w metodzie „na sucho”. Kity szpachlowe Nexa Autocolor Wszystkie szpachle Nexa Autocolor łączy gładkość uzyskiwanych powierzchni, szybkość i łatwość aplikacji oraz obróbki szlifierskiej. Nowoczesne ich receptury uwzględniają unijny limit zawartości LZO 250g/l i równocześnie minimalizują ryzyko słabej przyczepności, „osiadania” powłoki lub przebarwień lakieru nawierzchniowego. Efekt zależy więc głównie od doboru właściwego produktu do typu wykonywanej naprawy. P551-1052 – to wysokiej jakości uniwersalna szpachla, charakteryzująca się wysoką przyczepnością do podłoży metalowych, włącznie z blachami ocynkowanymi ogniowo i galwanicznie. Podobne zastosowania ma produkt o symbolu P551-1077, odznaczający się mniejszą masą właściwą (lżejszy). P551-1057 – dzięki zawartości włókna szklanego może służyć do wypełniania większych ubytków lub do napraw części z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym. Po zaaplikowaniu musi być pokryta dwuskładnikową szpachlą poliestrową Nexa Autocolor. P551-1058 – jest to szpachla z opiłkami aluminium, stosowana dla uzyskania bardzo wytrzymałej i twardej powierzchni. Nadaje się do wypełniania ubytków na elementach narażonych na częste zmiany temperatur, ponieważ dobrze odprowadza ciepło. P551-1071 – łatwa w obróbce, drobna szpachla wykończeniowa. Wypełnia płytkie ubytki podłoża. Daje gładką powierzchnię bez porów i może stanowić warstwę wykończeniową dla każdej innej szpachli. P551-1080 – to drobna i elastyczna szpachla, wykazująca doskonałą przyczepność zarówno do sztywnych, jak i elastycznych podłoży z tworzyw sztucznych. Szpachlę należy nakładać na dobrze oczyszczone, wyszlifowane i odtłuszczone podłoże. Do najczęściej popełnianych błędów należy dodawanie utwardzacza w niewłaściwych proporcjach, czego efektem są przebarwienia i spękania. Do powstawania plam i przebarwień kompletnej już powłoki przyczyniają się także zbyt krótkie czasy odparowania kolejnych warstw. Niewłaściwa gradacja papieru ściernego powoduje niedostateczną gładkość podłoża i zjawisko „osiadania” szpachli. Istotna jest także chemiczna zgodność sąsiednich warstw powłoki renowacyjnej. Dlatego szpachle poliestrowe 2K koniecznie wymagają po wyszlifowaniu pokrycia dowolnym podkładem 2-składnikowym Nexa Autocolor. Kryteria doboru szpachlówek Szpachlówki to kilka rodzajów materiałów używanych w lakiernictwie renowacyjnym do wypełniania i wyrównywania dużych nierówności podłoża. Ich odmiany zawierające włókno szklane stosowane są do wzmacniania i usztywniania osłabionych miejsc, „łatania” niewielkich, spowodowanych korozją dziur w blasze oraz wypełniania głębszych wgnieceń. Z kolei szpachlówki wypełniające to główny produkt do wyrównywania podłoża. Umożliwiają nakładanie grubych warstw materiału. Muszą zapewniać szybkie i łatwe szlifowanie oraz (przynajmniej teoretycznie…) dobrą przyczepność do podłoża. Natomiast odpowiednią gładkość, potrzebną do nałożenia następnych warstw powłoki, zapewniają szpachlówki wykańczające (np. natryskowa) po obróbce drobnoziarnistymi papierami ściernymi. Są także wyroby specjalne, z pyłem aluminiowym (o podwyższonej odporności na wysokie temperatury), lub bardzo elastyczne, przeznaczone do napraw elementów z tworzyw sztucznych. Wśród szpachlówek stosowanych w powypadkowej renowacji samochodów 99% bazuje na nienasyconych żywicach poliestrowych. Pozostałe to wykańczające szpachlówki akrylowe lub nitrocelulozowe, dostępne jedynie na rynkach nieobjętych unijną dyrektywą o emisji lotnych związków organicznych, oraz sporadycznie używane wyroby na bazie żywic epoksydowych. Wszystkie szpachlówki bazujące na poliestrach utwardzane są nadtlenkami organicznymi w postaci pasty (szpachlówki tiksotropowe) lub ciekłej (szpachlówki natryskowe). Zaletą żywic poliestrowych jest przede wszystkim szybkie utwardzanie (większość wyrobów można szlifować już po upływie ok. 15 minut), duża różnorodność (żywice twarde lub elastyczne, o wysokiej lub niskiej lepkości itp.) oraz stosunkowo niska cena. Główne ich wady to duży skurcz objętościowy przy utwardzaniu, skutkujący tzw. siadaniem szpachlówki, niska odporność termiczna i słaba przyczepność (szczególnie w przypadku tańszych żywic). Szpachlówki poliestrowe są kompatybilne z większością innych materiałów lakierniczych. Można nakładać je zarówno na gołą blachę stalową, ocynkowaną lub aluminiową, większość tworzyw sztucznych, jak i stare powłoki lakiernicze, podkłady epoksydowe i akrylowe. Wyjątkiem są tu podkłady 1-komponentowe (np. alkidowe czy akrylowe) oraz reaktywne, do których szpachlówki poliestrowe nie mają wystarczającej przyczepności. Na szpachlówki poliestrowe trzeba zawsze nakładać jakiś podkład izolujący, np. akrylowy, a przy wysokich wymaganiach jakościowych – epoksydowy, ponieważ lakier nawierzchniowy może w kontakcie ze szpachlówką tracić połysk i odbarwiać się. Wiodący producenci posiadają w ofercie szpachlówek poliestrowych nawet po kilkadziesiąt różnych produktów, co stwarza problemy z właściwym wyborem. Podstawowe parametry, na które należy zwracać uwagę, to: przyczepność, gdyż szpachlówki o kiepskiej jakości nie mają wystarczającej adhezji do stali ocynkowanej, a nawet przy zwykłej stali węglowej często ją tracą w temperaturach powyżej 60°C; elastyczność odpowiadająca sztywności podłoża (mniejszej w przypadku poszycia dachu niż w elementach nośnych, najmniejszej w tworzywach sztucznych); czas schnięcia (zbyt długi opóźnia wykonanie naprawy, zbyt krótki utrudnia prawidłową aplikację); wielkość i rodzaj wypełnień, ponieważ duże ubytki najłatwiej jest wypełniać szpachlówkami gruboziarnistymi, które można nakładać grubymi warstwami, a po utwardzeniu łatwo szlifować, ale wymagają wykonania ostatniej cienkiej warstwy szpachlówką wykańczającą, drobnoziarnistą (zalety obu typów szpachlówek łączą w sobie nowoczesne szpachlówki multifunkcyjne, zdecydowanie najpopularniejsze na rynkach Europy Zachodniej); łatwość szlifowania, której niestety towarzyszy większa skłonność do „siadania” materiału, więc trzeba tu znaleźć odpowiedni kompromis albo wykorzystywać szpachlówki lekkie (masa właściwa nawet dwukrotnie mniejsza), zapewniające lepszą obróbkę oraz mniejszy skurcz objętościowy. Jednym z najczęstszych błędów popełnianych podczas szpachlowania jest pozostawienie rys szlifierskich. Ryzyko ich pojawienia się na powierzchni lakieru, a także późniejszego „siadania” całej powłoki, maleje proporcjonalnie do stopnia utwardzenia szpachlówki w momencie szlifowania. Proces utwardzania można przyspieszyć metodą miejscowego wygrzewania promiennikiem podczerwieni. Innym częstym błędem jest wstępna obróbka szpachlówki papierem P60 lub P80. Pozostawiają one na powierzchni bardzo głębokie rysy, które trudno usunąć przy kolejnym szlifowaniu. Lepiej więc zacząć od drobniejszych gradacji. Jeśli jednak rozpoczynamy od P80, to następny w kolejności powinien być papier P150 lub P180, a nie od razu P240 albo jeszcze drobniejszy, który nie poradzi sobie z usunięciem rys. Następną warstwę szpachlówki nanosi się na całkowicie oszlifowaną powierzchnię, a nie na rysy po P80, bo będą one widoczne po skończonej pracy na lakierze nawierzchniowym. Trzeba też pamiętać, iż szlifowanie maszynowe daje zawsze lepsze efekty, niż ręczne, gdyż pozostawia nie tylko płytsze rysy przy tej samej gradacji papieru, ale i bardziej regularną obróbkę (dzięki mniejszemu zróżnicowaniu siły docisku). Przede wszystkim zaś szpachlówki powinno się szlifować wyłącznie na sucho! Żywice poliestrowe są bardzo higroskopijne, a dodawane do nich wypełniacze mineralne jeszcze tę właściwość zwiększają, co sprawia, że defekty naprawianej powierzchni stają się nieuniknione. Szpachlowanie i wypełnianie produktami Mipa Stały postęp na rynku blacharsko-lakierniczym powoduje wciąż malejące zapotrzebowanie na kity szpachlowe, ale jest to wciąż najpopularniejszy materiał do naprawy dużych ubytków. Najczęściej używane są 2-komponentowe szpachlówki poliestrowe, które można podzielić na kilka kategorii. Przykładem typowej szpachlówki do podłoży stalowych jest Mipa P90. Do szpachlówek uniwersalnych, charakteryzujących się doskonałą przyczepnością do różnego rodzaju podłoży (stal, cynk, aluminium, tworzywa sztuczne), należy Mipa P99. Poza tym wymienić należy szpachlówki z włóknem szklanym, stosowane do napraw dużych ubytków, wykończeniowe – do zamykania ewentualnych porów po nałożonych wcześniej szpachlówkach gruboziarnistych oraz szpachlówki specjalne do tworzyw sztucznych, jak Mipa 35. Zauważyć trzeba również wzrastającą popularność szpachlówek lekkich o zredukowanym ciężarze właściwym, doskonałych właściwościach wypełniających i bardzo łatwych w obróbce, jak Mipa P13. Gdy potrzebny jest materiał naprawczy o najwyższej odporności chemiczno-mechanicznej, zaleca się stosować szpachlówki epoksydowe (np. Mipa E90), które poza doskonałą przyczepnością do różnych materiałów mają właściwości wodoodporne oraz wytrzymałość na temperatury do ok. 180? C. Wychodzą natomiast z użycia szpachlówki nitro i akrylowe. Jeżeli szpachlowanie dotyczy podłoży nieżelaznych, zwłaszcza aluminium i cynku, zaleca się wcześniejsze zagruntowanie powierzchni specjalnie do tego przeznaczonym podkładem, np. Mipa 2K Primer CF lub Mipa Aktivprimer. Trzeba pamiętać, aby nie stosować szpachlówek poliestrowych na podłożach termoplastycznych oraz w bezpośrednim połączeniu z podkładami reaktywnymi. Aplikację szpachlówki wykonuje się ręcznie za pomocą różnego rodzaju szpachelek plastikowych lub metalowych, tzw. „japonek”. W przypadku ręcznego jej mieszania należy dokładnie przestrzegać proporcji, gdyż złe dozowanie może powodować późniejsze plamy na podkładzie i lakierze. Błędów tych pozwalają uniknąć szpachlówki w kartuszach, aplikowane za pomocą specjalnych dozowników. Przy nanoszeniu kitu szpachlowego nie należy nakładać zbyt grubych warstw, ponieważ wydłuża to późniejszą obróbkę. Ważne jest również stosowanie odpowiednich gradacji papieru oraz przestrzeganie czasu schnięcia materiału. Ważnym ogniwem właściwie wykonanej naprawy lakierniczej są szeroko stosowane podkłady wypełniające na bazie akrylowej bądź epoksydowej. Obecne na rynku podkłady 1K, mimo że pozwalają wykonać szybką naprawę, nie dają takiego wypełnienia i właściwości, jak odpowiadające im wypełniacze 2K. Dlatego uniwersalny podkład Mipa 4+1 Acrylfiller HS, poza kompatybilnością z różnymi systemami lakierniczymi i łatwością szlifowania, daje również możliwość uzyskania grubowarstwowego wypełnienia nawet do 300 µm. Podkład wypełniający epoksydowy Mipa EP Grundierfiller pełni równocześnie funkcję gruntującą oraz izolującą od starych powłok lakierniczych. Aplikację podkładów wykonuje się pistoletem lakierniczym z dyszą o średnicy 1,5 mm-1,8 mm. Do szlifowania podkładu wypełniającego służą papiery o granulacji P320-P400, a nawet P500, jeśli następną warstwę ma stanowić lakier bazowy wodorozcieńczalny (zwłaszcza w odcieniach metalicznych). Przy szlifowaniu na mokro stosuje się granulację P600 przed lakierowaniem jednowarstwowym, a P800 – przed dwuwarstwowym. Do materiałów wypełniających należy również zaliczyć obecne na rynku szpachlówki natryskowe na bazie poliestrowej lub epoksydowej, dające możliwość uzupełnienia rozległych nierówności metodą natryskową. Są to jednak materiały coraz rzadziej stosowane ze względu na absorpcję wilgoci, agresywną penetrację warstw sąsiednich i dość duży skurcz powierzchniowy po lakierowaniu. Produkt wyznacza technologię Metody stosowania kitów szpachlowych i wypełniaczy muszą odpowiadać właściwościom konkretnych materiałów zaliczanych do wymienionych grup. Dlatego najwygodniej będzie je zaprezentować w oparciu o aktualne przykłady zgodnych z normami emisji LZO produktów z oferty marki Glasurit. Szpachla 839-20 Ratio ma doskonałe właściwości antykorozyjne i pozwala zredukować koszty, zużycie materiału i czas realizacji zleceń. Jest produktem szybko schnącym, świetnie się szlifującym i zgodnym z wszystkimi systemami renowacyjnymi Ratio firmy Glasurit. Może być stosowana jako szpachla zgrubna na wszystkich podłożach lub wykończeniowa. Podobnymi walorami i jeszcze większą wydajnością odznacza się uniwersalna, jasnoszara szpachla 839-70. Szpachla drobna 839-55 przeznaczona jest do szybkich, jednowarstwowych napraw niewielkich uszkodzeń. Skraca czas ich trwania o 50% i zapewnia oszczędności materiałowe. Produkt tworzy na naprawianym elemencie zamkniętą strukturę, stanowiącą optymalne podłoże dla kolejnych warstw powłoki renowacyjnej. Ma bardzo dobre właściwości antykorozyjne w stosunku do wszelkich powierzchni metalowych stosowanych w przemyśle motoryzacyjnym. Wypełniacz Glasurit 285-700 Primer Filler grey jest prosty i wygodny w aplikacji metodą natryskową. Schnie tylko 30 minut w temperaturze 60°C. Nadaje się do szlifowania na sucho i na mokro oraz jest easy to sand, to znaczy pozwala się szlifować szybko i z minimalnym nakładem pracy. Podkłady wypełniające Glasurit 285-550 HS Primer Filler black i Glasurit 285-650 HS Primer Filler white mają tak samo krótki czas schnięcia, polepszoną szlifowalność i przyczepność. Dostępne są w kolorze czarnym lub białym. W motoryzacji najczęściej stosowanymi materiałami do zbrojenia są włókna szklane i węglowe. Potocznie nazywa się je kompozytami. Mają one świetne parametry wytrzymałościowe i mały ciężar właściwy, wynikający z samej budowy tych materiałów. Poniżej o ich zastosowaniu w produkcji hulajnóg i samochodów. Kompozyty są luksusem Elementy kompozytowe są o około 40 proc. lżejsze od takich samych elementów aluminiowych, ale czynnikiem decydującym o małym zastosowaniu tych materiałów jest jego kosztowność. Bowiem koszt związany z wytworzeniem jednego elementu, może być wyższy do kilkudziesięciu razy od kosztu wytworzenia elementów metalowych. Ponadto chcąc przejść na produkcję części z włókien szklanych i węglowych, koncerny samochodowe musiałyby stworzyć całe parki technologiczne. Oprócz tego do stworzenia konstrukcji kompozytowych potrzebne jest wyspecjalizowane oprogramowanie i doświadczony zespół. Upowszechnienie kompozytów na pewno będzie wymagało trochę czasu, bo trzeba przyspieszyć technologię wytwarzania włókien węglowych oraz elementów kompozytowych. Póki co możemy spodziewać się nadwozi multimateriałowych w samochodach produkowanych masowo, z kolei w przypadku hulajnóg tylko pojedyncze elementy konstrukcji wykonane są z kompozytu. Co to jest włókno węglowe? Włókno węglowe (karbonizowane) to kompozyt powstający w wyniku kontrolowanej pirolizy poliakrylonitrylu i innych polimerów organicznych. Składa się niemalże wyłącznie z rozciągniętych struktur węglowych podobnych chemicznie do grafitu. Jego struktura nadaje mu dużą wytrzymałość, dlatego jest nietopliwe i odporne chemicznie. Warto dodać, ze włókno węglowe jest do 5 razy sztywniejsze niż aluminium lub stal. Włókno węglowe Gdzie stosuje się włókno węglowe? Włókno węglowe stosowane tam gdzie wymagane jest uzyskanie wysokiej wytrzymałości i małego ciężaru. Dlatego przemysł energetyczny wykorzystuje je do produkcji w przemyśle lotniczym do wytwarzania śmigieł i komponentów wzmacniających strukturę kadłuba i skrzydeł, w produkcji jachtów (stery) mieczy, masztów. Oczywiście włókno nieprzecenione jest w przemyśle sportowym (hulajnogi, rowery, podeszwy obuwia, wędki), jak i również w niektórych samochodach. W 1981 r. włókno węglowe zadebiutowało w bolidzie F1 McLarena. Producent ten był również pionierem wśród aut drogowych, tworząc później model nazwany na cześć bolidu McLaren F1. Jednak samochodem, w którym na największą skalę zastosowano kompozyty węglowe, był sportowy Lexus LFA (65 procent struktury nadwozia). Dzięki temu udało się uzyskać masę pojazdu o 100 kg mniejszą, niż w przypadku zastosowania struktury metalowej. Przykładowo Lamborghini Aventador i McLaren P1 mają nadwozie wykonane właśnie z włókien węglowych (monokok), które jest przed wszystkim lżejsze od nadwozia aluminiowego. Również firma Koenigsegg wykorzystująca włókna węglowe do produkcji nadwozi swoich samochodów i niedawno zaczęła produkcję felg. Zaś Audi używa kompozytów w modelu R8 do produkcji wlotów powietrza do silnika, zaś nadwozie Audi R8 wykonane jest w 13 proc. z kompozytów węglowych, które mają za zadanie ochronę kierowcy w przypadku kolizji. Jak wytrzymałe jest włókno węglowe? Włókno węglowe jest bardzo wytrzymałe, o czym świadczą testy na YouTube (źródło). Przykładowo przedmiot wykonany z włókna węglowego o tej samej grubości co aluminiowy, będzie o 30 % sztywniejszy i jednocześnie o około 50% lżejszy i 60% wytrzymalszy od aluminiowego. Ponadto uznaje się, że włókno węglowe jest materiałem 5-cio krotnie wytrzymalszym niż stal. Co to jest włókno szklane? Włókno szklane jest chemiczne otrzymywane ze szkła wodnego i czasami też ze stopionego szkła. Podczas procesu wytłaczania, szkło wtłaczane jest w otwory o niewielkiej średnicy. Powstałe włókienka stopionego szkła mają temperaturę ok 1200°C i są chłodzone za pomocą wody. Prędkość i dokładność obrotowa maszyny chwytającej włókna jest na tyle duża, że pochwycone włókna mają średnicę równą jedną dziesiątą grubości ludzkiego włosa. Utworzoną nić, mechaniczne przewijarki przeciągają przez aplikator, który pokrywa włókna chemiczną powłoką. Włókno szklane Gdzie stosuje się włókno szklane? Włókno szklane wykorzystywane jest w różnych dziedzinach, a głównie w branży budowlanej, jako materiał izolacyjny. Używa się go również do wykańczania wnętrz oraz w formie dekoracji (tapety, okleiny). Odporność materiału na działanie ognia i czynników chemicznych sprawia, że z polimerów wzmacnianych włóknami szklanymi wykonywane są pojemniki magazynowe, pompy i filtry, wanny galwaniczne, wszelkie rodzaje rur, czy zbiorniki na paliwo. Z kolei z żywic poliestrowych i epoksydowych z włóknem szklanym, produkowane są nadwozia ciężarówek, autobusów oraz samochodów osobowych, a ponadto drążki skrętne, zderzaki i kontenery chłodniowe. Elementy wzmacniane włókami szklanymi znalazły też zastosowanie w sporcie i rekreacji, a dobrym przykładem są tyczki sportowe, których rolą jest zakumulowanie energii, a następnie jej wyzwolenie. Włókna szklane stosowane są do produkcji elementów poszyć nadwozi samochodowych. Elementy wykonane z tych kompozytów sprawdzają się w przypadku poszerzeń nadkoli lub do produkcji zderzaków. Często używa się go również do naprawy karoserii w samochodzie, w przypadku skorodowanego podwozia czy progów. Jak wytrzymałe jest włókno szklane? Liniowy układ włókien szklanych sprawia, że materiał ten charakteryzuje się wysoką wytrzymałością na rozciąganie na poziomie do 1000 N/mm2. Ponadto żywica użyta w procesie pultruzji (przeciąganie włókna) dodatkowo przyczynia się do odporności na korozję i dyfuzję. Dlatego możemy być pewni skuteczności włókna w otulinie betonowej zbrojenia, nawet w przypadku narażenia na sól czy wilgoć, co nie było możliwe w przypadku stalowych prętów. Zauważa się też, ze włókna szklane charakteryzują się wysokimi wartościami modułu sprężystości. Ich cenną zaletą jest też bardzo dobra zwilżalność przez polimery, a więc możliwość powstawania mocnego połączenia na granicach międzyfazowych polimer/szkło. Włókna szklane, czy włókna węglowe? Gę- stość [g/cm3] Średnica [μm] Poro- watość [cm3/g] Temp. topnie – nia, [oC] Węglowe 1,6 – 2,0 8 0,05 – 0,1 3600 Szklane 2,5 – 2,6 10 – 15 0,005 – 0,01 700 – 900 Jak widać powyżej (źródło) główną zaletą włókien węglowych jest ich niższa gęstość oraz mniejszy współczynnik rozszerzalności cieplnej. Jeżeli chodzi o cenę, to ma ona istotny wpływ na powszechne stosowanie włókien. Przykładowo kilogram włókien szklanych kosztuje obecnie 10 zł, zaś włókna węglowe są aż dziesięciokrotnie droższe. To, czy wybrać włókna węglowe, czy szklane zależy oczywiście od ich przeznaczenia. Ważną rolę w wyborze spełnia ich gęstość, dlatego tam, gdzie zaletą ma być mały ciężar, stosować należy włókna węglowe. Zaś włókna szklane dominują w materiałach kompozytowych, bo od nich wymaga się mniejszych modułów sprężystości przy relatywnie niskiej cenie. Rodzaj włókna ma również znaczenie, bowiem puste przestrzenie pomiędzy warstwami włókna, stanowią o jego wytrzymałości. Im jest ich więcej, tym mniejsza będzie wytrzymałość i odporność wytworzonego materiału. Włókna w hulajnogach i rowerach Dlaczego skutery elektryczne z włókna węglowego i szklanego są dobre?Hulajnoga elektryczna wykonana z włókien nie ulega korozji, degradacji i nie rdzewieje. Oznacza to, że ma znacznie dłuższy cykl użytkowania. Oczywiście chodzi też o jej wagę, bo lekka hulajnoga będzie idealna do codziennego użytku i jest tym, co zawsze możesz mieć przy sobie. W przypadku hulajnóg, często stosuje się połączenie włókna węglowego i aluminium, dzięki czemu cena nie jest wygórowana, a waga pojazdu nadal nie jest wysoka. Takie połączenie materiałów bywa atrakcyjne w przypadku hulajnóg wyczynowych, gdzie wytrzymałość i lekkość są priorytetem. Za sprawą coraz bardziej przystępnej ceny, w latach 90-tych ubiegłego wieku, karbon zaczął być stosowany w przemyśle rowerowym. W tej chwili tworzy się z niego nie tylko ramy, ale też obręcze, kierownice, przerzutek i sztyce. W przypadku rowerów, rama z włókna węglowego znacznie zmniejsza masę pojazdu w porównaniu do konstrukcji z tworzyw metalicznych. Jednak, co najważniejsze, zachowana jest wytrzymałość roweru. Zobacz też: Dopłaty do samochodów elektrycznych Samochód hybryda, plug-in, czy elektryk? Najbardziej popularną metodą wytwarzania ram z włókna węglowego jest technologia “skorupowa”, która sprawia, że rama jest praktycznie uszyta na miarę. Wykonana jest z jednego elementu i wytwarzana jest w specjalnej formie w której następnie jest wypiekana. Niestety taki sposób produkcji jest dość kosztowny, gdyż dla każdego rozmiaru potrzeba oddzielną bardzo droga formę. Please add exception to AdBlock for If you watch the ads, you support portal and users. Thank you very much for proposing a new subject! After verifying you will receive points! Marcin G. 28 Mar 2009 21:45 23466 #1 28 Mar 2009 21:45 Marcin G. Marcin G. Level 18 #1 28 Mar 2009 21:45 Witam. posiadam w swoim samochodzie zderzak który jest złożony z oryginalnego i jeszcze jakiegoś innego zderzaka i wszytko wyrównane włóknem szklanym z żywicom. Ale niestety obniżone zawieszenie i polskie drogi rozwaliły cały dół zderzaka który był wykonany z samego włókna z żywicą. Problem tkwi w tym że zderzak jest złączony z karoserią tak że nie mogę go zdjąć, musiał bym go wycinać. I teraz mam takie pytania: Jakiej żywicy mam użyć i jakiego włókna szklanego, żeby dało się ten dół zderzaka dorobić tak aby mi żywica nie spływała i żeby się to łatwo kształtowało. Ile kłaść warstw włókna szklanego i o jakiej gramaturze? Pozdrawiam. #2 28 Mar 2009 22:36 daduszeryf daduszeryf Level 28 #2 28 Mar 2009 22:36 sklepie motoryzacyjnym kupisz taki zestaw żywica epoksydowa i kawałek włókna naprawa jest prosta. #3 29 Mar 2009 13:10 Marcin G. Marcin G. Level 18 #3 29 Mar 2009 13:10 Musiał bym kupić z pięć takich zestawów i nie wiem czy by nie było za mało... Takie zestawy odpadają ubytek w tym zderzaku jest zbyt duży.. Widziałem takie opisy jak włókno mineralne. Czy to normalne włókno szklane?? I słyszałem o dwóch rodzajach żywicy, epoksydowa i poliesterowa. Która lepsza?? #4 29 Mar 2009 13:32 Hucul Hucul Level 39 #4 29 Mar 2009 13:32 Zajrzyj do sklepu żeglarskiego , tam ceny są lepsze i powinni Ci fachowo doradzić . #5 29 Mar 2009 13:37 daduszeryf daduszeryf Level 28 #5 29 Mar 2009 13:37 taki materiał którego się używa do tych on podobny do materiału z którego się robi taśmy do maszyn do pisania,ja zdobyłem całą rolkę to używałem jest on w możesz kupić w puszkach jedno myślę że przy tak dużej naprawie to trzeba odkręcić tego nigdy nie robiłeś to przy przykręconym zderzaku się wykończysz i go z nerwów porąbiesz. #6 29 Mar 2009 15:55 Marcin G. Marcin G. Level 18 #6 29 Mar 2009 15:55 Nie mam w okolicach żadnego sklepu żeglarskiego... Zderzaka nie mogę odkręcić bo jest on złączony z karoserią przez wklejone poszerzenia w nadkola, musiał bym to wszystko zrywać. Żywicę wiem że można kupić ale są dwa rodzaje poliesterowa i epoksydowa... Nie wiem która lepsza i jakie są ich ceny za litr. I jakiego włókna szklanego użyć, ile dać warstw... ??? myślę że dam to radę zrobić beż ściągania zderzaka. Przykręcę profile do zderzaka a potem okleję te profile włóknem wklejając się w zderzak. przydała by się do tego gęsta żywica która by nie spływała i żeby się to włókno trzymało tych profili, zanim wyschnie. Bo jeżeli to wszystko będzie spływać na ziemie to szkoda nerwów do tego.. #7 29 Mar 2009 17:34 loodvis loodvis Level 14 #7 29 Mar 2009 17:34 Pierwszy lepszy sklep typu castorama czy obi i kupisz żywicę i tkaninę szklaną. Najlepiej by było jakoś zdjąć ten zderzak. Wyczyść od środka, posmaruj żywicą, na to tkanina, znowu, żywica i tak ile trzeba. 3-4 warstwy, będziesz widział kiedy dość. Od zewnątrz szpachla wypełniająca, a później wykańczająca i zrobione. Najlepiej szpachla do tworzyw sztucznych kosztuje więcej ale jest bardziej elastyczna. Nie wiem jak to dokładnie wygląda ale możesz też najpierw zrobić jakiś szkielet np. z pcv czy innego tworzywa na którym być układał już matę i żywicę. #8 29 Mar 2009 17:46 daduszeryf daduszeryf Level 28 #8 29 Mar 2009 17:46 zderzaka lepiej użyć poliestrowej 1kg maty lub włókna na 1,5 do 2,0kg warstwę odczekujesz aż ona przyschnie jeśli masz jakieś naddatki to to zeskrobujesz nakładasz kolejną możesz za długo odczekiwać bo wtedy trzeba szlifować żywicę żeby była matowa bo nie przyjmie się następna tego pilnować bo się poszczególne warstwy rozdzielą. #9 29 Mar 2009 19:34 Marcin G. Marcin G. Level 18 #9 29 Mar 2009 19:34 Wreszcie jakieś konkrety:) loodvis a potem gdy żywica wyschnie szkielet z pcv odejdzie czy się przyklei? Bo wiem że nie każdy plastik żywica sklei. daduszeryf ile mniej więcej jest czasu na to żeby położyć następną warstwę?? Wiem że są maty szklane o różnych gramaturach (gęstościach) jakie wybrać?? #10 29 Mar 2009 21:38 daduszeryf daduszeryf Level 28 #10 29 Mar 2009 21:38 przetrzesz te listwy woskiem taki wosk do polerowania czasem to trudno powiedzieć wiązanie żywicy jest bardzo zależne od temperatury no i proporcji jak dasz więcej utwardzacza to szybciej tylko z tymi proporcjami to nie ważna sprawa żywica bardzo boi się zapomniał musisz z każdej warstwy wyciskać powietrze(normalnie to się używa takich rolkowych aluminiowych wałków)jak jest powietrze to jest pustka jak coś takiego Ci się trafi to to po prostu temat mat im maty grubsze tym to szybciej zrobisz położysz stosuje się do skomplikowanych kładź dużych kawałków je na kawałki,to wtedy lepiej jest kłaść i lepiej trzymają. Maty muszą zachodzić na czegoś nie wiesz to pisz. #11 30 Mar 2009 12:02 Marcin G. Marcin G. Level 18 #11 30 Mar 2009 12:02 Jeżeli przetrę te listwy woskiem to się nie przyklei ale czy włókno nasączone żywicą przylepi się do tego na tyle żeby nie spłynęło to na ziemie?? Mogę kłaść te warstwy w ten sposób że gdy położę jedną warstwę i podeschnie to nałożę na to żywice i na to włókno i zatopię to pędzelkiem. Czy trzeba kłaść gotowe kawałki nasączonego włókna?? Zamieszczam fotki tego zderzaka. Czerwoną kreską zaznaczyłem miejsce do którego jest wyrwany zderzak. Ta czarna część zderzaka jest do wycięcia bo jest cała spękana i jest pełno odprysków szpachli. A nie chcę walić szpachli kilogramami. #12 30 Mar 2009 16:23 daduszeryf daduszeryf Level 28 #12 30 Mar 2009 16:23 po prostu chcesz te dolne części zderzaka odtworzyć czy to dobrze rozumiem. Bo ja myślałem że chcesz uzupełnić ubytki. #13 30 Mar 2009 19:33 Marcin G. Marcin G. Level 18 #13 30 Mar 2009 19:33 Hmm ubytki to są ale duuuuże Dokładnie chodzi o odtworzenie tej dolnej części. Jeżeli by chodziło o jakieś tam małe zaprawki to bym nie zawracał wam głowy. Pozdrawiam #14 30 Mar 2009 19:55 daduszeryf daduszeryf Level 28 #14 30 Mar 2009 19:55 Jeśli to są duże ubytki i skomplikowany kształt to będzie fotkach nie może trzeba najpierw zrobić te kształty na jakimś prowizorycznym kopycie a potem je z bliska fotkę to może coś doradzę. #15 30 Mar 2009 20:35 Marcin G. Marcin G. Level 18 #15 30 Mar 2009 20:35 Tak wygląda teraz ten zderzak. Trochę zdezelowany:) Kupił bym nowy ale nie mogę znaleźć sportowych zderzaków do tego samochodu. Helpful post #16 31 Mar 2009 16:51 daduszeryf daduszeryf Level 28 Helpful post #16 31 Mar 2009 16:51 wygląda nie od lewej strony zrobić z czegoś podkład nawet z tektury żebyś miał do czego przyklejać się zrobić coś podobnego do te farfocle i kilka centymetrów zeszlifuj żeby miała mata do czego się zapomnij przetrzeć to i powolutku trzeba to wyrzeźbić potem szlifowanie uzupełnisz co jeszcze i zazdroszczę Ci tej roboty tym bardziej że nie możesz zdjąć zderzaka przy zdemontowanym byłoby dość prosto. #17 31 Mar 2009 21:24 Marcin G. Marcin G. Level 18 #17 31 Mar 2009 21:24 Jak się wkurzę to go wytnę a potem jakoś wkleję tak żeby to łączenie potem nie pękało. I może jakoś to polepię. Dziś w sklepie zaproponowali mi litr żywicy z włóknem 36zł. Nie jest tak drogo:) Pobawię się najpierw w lepienie bez jego zdejmowania a jak nie wyjdzie to go wytnę #18 01 Apr 2009 08:53 daduszeryf daduszeryf Level 28 #18 01 Apr 2009 08:53 Napisz jak Ci wyszło bo jestem ciekawy. #19 01 Apr 2009 10:05 Marcin G. Marcin G. Level 18 #19 01 Apr 2009 10:05 Spoko jak zrobię to wystawię fotki. Tylko nie wiem kiedy się do tego zabiorę. Najpierw odremontuje przedni zderzak bo jest na nim parę pęknięć i muszę go wzmocnić w dolnej części bo się zaczyna tam rozpadać. Wtedy zapoznam się trochę z żywicą i włóknem. Czym można go wzmocnić?? Dodać dodatkowe warstwy włókna od środka zderzaka czy może lepiej wkleić jakąś siatkę metalową albo jakiś profil z włókna. #20 01 Apr 2009 13:23 daduszeryf daduszeryf Level 28 #20 01 Apr 2009 13:23 wstawić profil z włókna a nawet metalowy z aluminium i obłożyć włóknem. #21 01 Apr 2009 20:57 Marcin G. Marcin G. Level 18 #21 01 Apr 2009 20:57 Oki dzięki za porady. Zastanawiam się czy nie lepiej wkleić w tą czarną część zderzaka jakiegoś plastiku. Bo to jest prosta część i dość spora. Czy lepiej nie robić takich zlepek i to też zrobić z włókna?? #22 01 Apr 2009 22:21 daduszeryf daduszeryf Level 28 #22 01 Apr 2009 22:21 Możesz z tylu wkleić plastik a przód wyrównać żywicą. #23 02 Apr 2009 12:54 Marcin G. Marcin G. Level 18 #23 02 Apr 2009 12:54 A jaki plastik dobrze się klei z żywicą?? może być pleksa?? #24 02 Apr 2009 15:03 daduszeryf daduszeryf Level 28 #24 02 Apr 2009 15:03 Może być tylko pleksa jest z tyłu to tylko będzie znajdziesz podobny profil z innego zderzaka to go możesz podkleić. #25 03 Apr 2009 13:58 Marcin G. Marcin G. Level 18 #25 03 Apr 2009 13:58 A jakich szpachli użyć do wykończenia tego zderzaka?? Szpachli z włóknem i tej zwykłej żółtej do wygładzenia?? #26 03 Apr 2009 17:30 daduszeryf daduszeryf Level 28 03-02-2006 01:00Tynk jest nie tylko ozdobnym wykończeniem elewacji, ale przede wszystkim chroni ściany budynku przed niegroźne dla budynku, czyli takie, które nie są rysami konstrukcyjnymi, szpachluje się specjalną zaprawą kontaktową. Fachowcy zazwyczaj zalecają, by w warstwie takiej zaprawy zatopić siatkę z włókna Bayosan1 z 3Rysy niegroźne dla budynku, czyli takie, które nie są rysami konstrukcyjnymi, szpachluje się specjalną zaprawą kontaktową. Fachowcy zazwyczaj zalecają, by w warstwie takiej zaprawy zatopić siatkę z włókna Bayosan2 z 3Na stwardniałą i wyschniętą warstwę zaprawy kontaktowej najlepiej nanieść cienkowarstwowy tynk dekoracyjny, nadając mu pożądaną Bayosan3 z 3Zamiast stosować barwne tynki dekoracyjne, które podczas wysychania są wrażliwe na chłód i wilgoć (różne fragmenty elewacji mogą w niewielkim stopniu różnić się odcieniem), tynk najlepiej pomalować farbą Materiały firmy: DRYVIT Remont tynkowanej elewacji jest świetną okazją do ocieplenia domu. Zazwyczaj robi się to przyklejając do ścian styropian albo wełnę i wykańczając całość tynkiem cienkowarstwowym, czyli stosując - jak to się mówi fachowo - bezspoinowy system ocieplenia (BSO). Oprócz nowego wyglądu elewacji zapewnia on również oszczędność energii zużywanej do ogrzewania domu. Niekiedy jednak zastosowanie BSO jest niemożliwe (budynek ma elewację, której z różnych względów nie chcemy zmieniać) lub po prostu niepotrzebne, bo budynek jest już dobrze ocieplony. Wtedy pozostaje jedynie renowacja istniejącego tynku, do której najlepiej wykorzystać sprawdzone i wzajemnie dopasowane materiały pochodzące od jednej naprawą Zanim przystąpimy do odnawiania tynku, należy najpierw dokładnie obejrzeć całą elewację. Ponieważ każdy tynk najbardziej "boi się" wody, więc jego renowacja powinna obejmować również naprawę tych elementów budynku, których uszkodzenia mogą być przyczyną zawilgocenia jego ścian zewnętrznych. Naprawy wymagają przede wszystkim źle wykonane obróbki blacharskie, nieszczelne rynny i rury spustowe, parapety bez kapinosów, złe uszczelnienie styku balkonu ze ścianą, słaby i nieodporny na zawilgocenie tynk na cokole czy niedokładna lub zniszczona pozioma izolacja przeciwwilgociowa ścian fundamentowych. Ocenę stanu elewacji najlepiej jednak powierzyć fachowcowi z firmy zatrudnionej do renowacji. Powinien on określić rodzaj, wytrzymałość i nośność istniejącego tynku, czyli stopień jego związania z podłożem, a także jego chłonność, oraz rodzaj i stan powłoki malarskiej, jeżeli taka była położona. Szczegółowej ocenie fachowiec powinien również poddać wszelkie zarysowania oraz pęknięcia tynku. Dopiero na podstawie takich dokładnych oględzin będzie można dobrać odpowiednie preparaty, ustalić ich ilość i rodzaj, a także określić sposób naprawy całej elewacji oraz czas, jaki cała operacja malowaniem Zwykle po naprawie elewacja nie wygląda dobrze. Trzeba więc ujednolicić jej powierzchnię, by nowe i stare fragmenty tynku stanowiły całość. Najlepiej to zrobić, szpachlując całe ściany zaprawami kontaktowymi zawierającymi krótkie włókna elastyczne. Często są to takie same zaprawy zbrojące, jakie stosuje się w systemach ociepleń do wtapiania siatki na płytach ocieplających. Warstwa szpachlowa powinna mieć 3-4 mm grubości. Jeśli jest umiejętnie zatarta, przypomina drobnoziarnisty tynk szlachetny. Taka warstwa bez problemu daje się malować. Najlepiej jednak warstwę szpachlową pokryć cienkowarstwowym tynkiem dekoracyjnym. Jeśli jest on biały, trzeba go pomalować odpowiednio dobraną farbą i naprawa wad tynkuJaki tynk naprawiamy. Zazwyczaj stary, przygotowany i ułożony metodą tradycyjną. Aby właściwie dobrać sposoby naprawy, trzeba przede wszystkim dokładnie określić rodzaj istniejącego tynku. Jakie to było spoiwo? Najczęściej cement z wapnem, ewentualnie sam cement. Na domach jednorodzinnych raczej nie znajdzie się tynków wapiennych, chyba że chodzi o stary lub zabytkowy budynek. Jakie to było kruszywo? Zwykle piasek o uziarnieniu do 4 mm. W nowszych tynkach mogą być również lekkie wypełniacze, na przykład keramzyt, spienione szkło czy skała bazaltowa (perlit) albo kuleczki Wymaga dopasowania nowych fragmentów do starych i użycia materiałów tego samego co one rodzaju. Styk nowych i starych fragmentów tynku po pewnym czasie pęka. Aby temu zapobiec, wypełniony ubytek lub jego brzegi osłania się siatką z włókna szklanego zatopioną w zaprawie zbrojącej (przeznaczonej do BSO). Warstwę takiej zaprawy można pokryć tynkiem Tynk złej jakości osypuje się ("piaszczy") lub pyli. Najczęściej osypywanie ("piaszczenie") spowodowane jest słabym związaniem kruszywa (tynk wykonano z małą ilością spoiwa lub ze spoiwem zwietrzałym;). Pylenie tynku jest zwykle skutkiem zbyt długiego jego zacierania (przyczyniającego się do wyciągnięcia spoiwa i najdrobniejszego kruszywa na powierzchnię tynku) albo zastosowania za dużej ilości drobnego kruszywa. Inną przyczyną piaszczenia może być przesuszenie (tynki wykonano podczas upałów lub na wietrze) albo przymrozki podczas wiązania (tynki układano późną jesienią).NAPRAWA. Osypujące się i pylące tynki pokrywa się preparatami gruntującymi, które je powierzchniowo wzmacniają. Preparaty nanosi się na elewacje umyte myjką ciśnieniową lub wyczyszczone twardą Tynk nie może być mokry ani wilgotny. Tynk elewacyjny powinien być chłonny tylko w niewielkim stopniu - takim, by przepuszczał parę wodną, ale nie zamakał. Żadne mieszanki tynkarskie przygotowywane dawniej na budowie ("wykręcone" z piasku, cementu, wapna i wody w betoniarce) nie są wodoodporne. Odpowiednio wodoodporne tynki otrzymuje się tylko z nowoczesnych, fabrycznie przygotowanych, suchych mieszanek Stare tynki najczęściej pokrywa się specjalnymi płynami hydrofobizującymi. Należy przy tym dokładnie stosować się do zaleceń producenta, bo zbyt duża ilość płynu może pogorszyć paroprzepuszczalność i przyczepność tynku oraz uniemożliwiać jego późniejsze Tynk powinien być dobrze związany z podłożem. Aby określić nośność tynku, opukuje się ściany (np. małym młoteczkiem), dzięki czemu można znaleźć nawet bardzo mały odspojony (odparzony) fragment. Odparzony tynk wydaje charakterystyczny, głuchy Polega na odkuciu odspojonego tynku, oczyszczeniu i zagruntowaniu powstałego zagłębienia, i wypełnieniu go odpowiednią zaprawą tynkarską. Miejsce naprawy często pokrywane jest najpierw cienką warstwą kontaktową, np. z zaprawy klejącej używanej w systemach ociepleń. Zaprawę tynkarską nakłada się warstwami nie grubszymi niż 15 mm, każdej z nich nadając dostateczną chropowatość - na przykład pacą z drobnymi ząbkami lub twardą szczotką (poruszać nimi należy w kierunku poziomym).Rysy i pęknięcia tynkuTynkarskie. Pojawiają się dość szybko po wykonaniu tynku - od kilku dni do trzech miesięcy. Nazywane są włoskowatymi, bo są bardzo drobne; mają szerokość do 0,2 mm i głębokość do kilku mm. Najczęstszą przyczyną ich powstawania jest zbyt szybkie tempo prac i niewłaściwy dobór materiałów. Czasem - niekorzystna Raczej nie przysparza większych trudności. Zazwyczaj elewację wystarczy pomalować specjalną farbą elewacyjną do zarysowanych powierzchni. Czasami - jeśli nakładany będzie cienkowarstwowy tynk dekoracyjny - powierzchnię starego tynku pokrywa się płynem podłoża. Pojawiają się po kilku miesiącach i zwykle są szersze niż rysy "tynkarskie" - mają 2-3 Polega na poszerzeniu każdej rysy na szerokość ok. 5 mm w klinowy kształt, rozwarty na zewnątrz. Nacięcie powinno przechodzić przez całą grubość tynku aż do podłoża. Poszerzoną rysę trzeba dokładnie oczyścić i zwilżyć lub zagruntować. Następnie wypełnia się ją zaprawą tynkarską i przykrywa paskiem siatki z włókna szklanego zatopionym w zaprawie zbrojącej. Jeśli na ścianie jest kilka rys, lepiej osiatkować ją całą niż każdą rysę osobno. Miejsce naprawy wykańcza się na przykład tynkiem Mogą być wywołane zarysowaniem elementów konstrukcyjnych domu - spowodowanym na przykład jego nierównomiernym osiadaniem bądź odkształceniami termicznymi lub skurczowymi. Rysy te mogą wystąpić zaraz po wybudowaniu domu, ale najczęściej pojawiają się dopiero po kilku latach. Rzadko kiedy rysy pozostają niezmienione przez lata; znacznie częściej powiększają się z upływem czasu lub zmieniają swą szerokość wraz ze zmianą pór Tworzenie się takich rys trudno zahamować nawet najmocniejszym tynkiem. Dlatego najpierw trzeba wyeliminować ich źródło, a dopiero później przystąpić do naprawy malarska Warstwa farby powinna być dobrze związana z tynkiem i mieć jednolity kolor bez żadnych Zanim zostanie oceniony stan powłoki malarskiej, ściany należy zmyć wodą pod ciśnieniem. Woda użyta do mycia powinna mieć jak najwyższą temperaturę (maksymalną, jaką dopuszcza producent urządzenia). Czasem zaleca się czyszczenie parą wodną. Oprócz usunięcia wszelkich nieczystości - takich jak kurz, pył, sadza, ptasie odchody, naloty czy glony - ma to również na celu odsłonięcie wszystkich słabych miejsc i zmycie farb niedostatecznie związanych z tynkiem oraz nieodpornych na Dopiero po wyschnięciu tynku fachowiec ocenia związanie farby elewacyjnej z tynkiem. Polega to na płytkim nacięciu małej powierzchni tynku w szachownicę. Do nacinania używa się bardzo ostrego narzędzia (na przykład nożyka do tapet). Jeśli odpryski wzdłuż nacięć są małe, albo też nie ma ich wcale, to znaczy, że farba jest dobrze związana z tynkiem. Jeżeli farba trzyma się słabo, wówczas odpadają nawet całe nacięte kwadraciki szachownicy (1×1 cm).NAPRAWA. Jeśli próba wykaże, że farba jest niedostatecznie związana z tynkiem, usuwa się ją w całości przez zdrapanie albo zeszlifowanie. Odpylony i oczyszczony tynk maluje się dopiero po przeprowadzeniu wszelkich innych o:tynki

naprawa elementów z włókna szklanego